Bij deze deel ik graag een verhaal uit de praktijk.

Ze vond het leven al een hele tijd moeilijk. Ze twijfelde eigenlijk over alles. Over zichzelf, over een studie, over haar toekomst, over haar vrienden, voor zover ze die vrienden kon noemen, over haar familie en over de plek waar ze woonde. Ze voelde zich nergens thuis en de onrust nam steeds meer toe. Ze durfde er ook niet mee naar de huisarts want ze wist niet precies wat ze nu mankeerde en hoe ze dat zo’n man dan uit moest leggen. Van een huisgenote had ze gehoord dat je online gecoacht kon worden, dat leek haar minder eng.

Het viel me op dat ze heel goed kon vertellen wat haar allemaal dwars zat. Dat benoemde ik direct. Ze reageerde verbaasd, had niet zo’n hoge pet op van haar eigen manier van vertellen.

We begonnen in het hier en nu. Waar had zij op dit moment behoefte aan.

Ze had behoefte aan geruststelling, dat iemand eens zou zeggen dat dit nare gevoel ook weer weg kon gaan. Ik stelde voor samen eens naar dit nare gevoel te kijken.

Ik vroeg haar een van haar zorgen te benoemen. Dat was de zorg om een mogelijke nieuwe studie, dat benauwde haar, ze wist niet waar ze voor moest gaan kiezen

Ze kwam uit een familie waar studeren vanzelfsprekend was. Haar ouders hadden beiden op de universiteit gezeten en gingen ervan uit dat zij dit ook zou doen. Er werd nooit gevraagd wat zij nu echt zou willen, die openheid was er thuis niet. Wel voelde zij een bepaalde druk over hun verwachtingen als ze een weekendje naar huis ging.

Het werd een studie medicijnen. Al in het eerste jaar kon ze het tempo niet bijhouden. Ze begon steeds meer achter te lopen in haar leeropdrachten, practica en colleges.

Nog voor het einde van haar eerste studiejaar haakte ze af. Teleurgesteld in zichzelf, voor haar gevoel bevestigd door het thuisfront.

Weer thuis gaan wonen wilde ze absoluut niet, ze bleef gewoon waar ze zat. Ook niet echt fijn, ze was geen student meer, de rest ging gemotiveerd door met hun studie. Ze had gelukkig wel een baantje bij een eetcafé in de buurt en werkte daar met mensen met een beperking.

Biomedische wetenschappen koos ze voor het volgende jaar. Na een maand voelde ze al dat dit ook te hoog gegrepen was. Ze zakte helemaal in. Sloot zichzelf op in haar kleine studentenkamertje en voelde zich wanhopig.

Ik vroeg haar wanneer ze zich voor het laatst redelijk goed had gevoeld. Dat was vorige week toen ze aan het werk was in het eetcafé in de stad. Ze vond het fijn om met de mensen daar te werken. Ze begeleidde ze in de keuken. Daar voelde ze zich helemaal thuis. Die mensen verwachtten niets van haar, waren over het algemeen heel blij en ze gaven haar vaak een spontane knuffel. Daar moest ze in het begin wel aan wennen, thuis waren ze helemaal niet zo van het knuffelen.

Tijdens ons gesprek ontstonden er 2 lijstjes.

Het eerste lijstje bestond uit dingen die van haar verwacht werden. Dit veroorzaakte stress en een gevoel van mislukking.

Het tweede lijstje bestond uit dingen die ze vanuit haar hart deed, bijvoorbeeld het werken in het eetcafé. Daar vond ze het fijn. Ze werd daar gewaardeerd om wie ze was. Of ze nu blij, stil, uitgelaten of soms ook verdrietig was, dat maakte daar niet uit. Ze ervaarde daar liefde van de mensen om haar heen en dan gingen de dingen vanzelf en goed. Die rust en veiligheid deden haar goed.

Leven vanuit de verwachting van anderen deed haar niet goed. Ze snapte nu dat ze daar zelf een keuze in had. Om goed in verbinding met zichzelf te blijven was er wel bewustzijn nodig. Ze mocht zich elke dag afvragen:” ís deze stap helpend voor mij of doe ik het voor de ander?”

Ze voelde opluchting, ze kon dus zelf wat aan dat nare gevoel gaan doen.

Ze had een fijne baan, misschien kon ze haar contract wat uitbreiden. Ze had een eigen kamertje in het studentenhuis met achteraf toch wel aardige mensen. Ze hoefde zichzelf niet met hen te vergelijken, dat had ze tot nu toe altijd wel gedaan maar dat was zeker niet helpend. Zij zou het op haar eigen manier gaan doen. Met de druk van thuis kon ze op dit moment nog niets, dat parkeerde ze voor dit moment. Een nieuwe studie was nog niet aan de orde. Eerst maar eens gaan oefenen met deze nieuwe manier van denken. Niet te snel, stapje voor stapje..